قدر

بسم الله

 ای کفار!،"سپس دل هاتان چون سنگ سخت شد.بلکه سخت تر!چرا که از دل سنگ ها ، نهر ها می جوشد.چرا که صخره ها و سنگ ها می شکافند و آب از دل هاشان جاری می شود و چرا که صخره ها از ترس (جبروت) الهی فرو می ریزند"(74 بقره)

اما دل های شما چطور؟از دل های فراسنگی شما نه نهر خشوع می جوشد و نه آب تواضع جاری می شود و نه سنگی از آن ز هیبت و عظمت پروردگار فرو می ریزد.

عجبا که با اشاره ی  عصای موسی از دل سنگی دوازده نهر آب می جوشد(60بقره)؛اما با تمام بینه و معجزات کلیم خدا ، ذره ای ترس در دل های فراسنگیتان پدیدار نمی شود.

و"اگر ما این قرآن را بر کوه نازل می کردیم، می دیدی که از ترس خدا خاشع شده و متلاشی می گردد"(21 حشر).

و عجبا "..هنگامی که آیات روشن ما بر آنها تلاوت می شود ، در قیافه کفار آثار ناخوشایندی می بینی؛گویا نزدیک است که به تلاوت کنندگان آیات ما حمله برند .به آنان بگو آیا شما را به بدتر از این ها آگاه کنم؟همانا این آتشی است که خداوند به کافران وعده داده و چه بد سرانجامی است."(72 حج)باشد که در این آتش سوزان ، دل از سنگ سخت ترتان در برابر ذات یگانه ، نرم و مذاب شود.

 "بگو چه از سنگ باشید و چه از آهن،یا از هرچیز بزرگتر(سخت تر)ی از این دو باشید،(باز هم برانگیخته خواهید شد)"(50و51 اسراء)

واما در مقابل، "مومنان راستین فقط کسانی هستند که وقتی خدا نزدشان یاد شود ، دل هاشان ترسان می شود و هنگامی که آیات ما بر آنان تلاوت شود،بر ایمانشان می افزاید،و بر پروردگارشان توکل می کنند."(2 انفال)

نتیجه ی اخلاقی اینه که وقتی قرآن می خونیم،باید جوری بخونیم که باعث ایجاد خشوع بشه ، و اگر نشد ، مومن واقعی نیستیم و یککم به کافرا می مونیم .باید دل فرا سنگیمونو بشکنیم و از ترس خدا بیفتیم بمیریم،لااقل اگر نتونستیم ،خودمون رو حداقل به موش مردگی بزنیم؛لااقل مثل کوه باشیم،نه سخت تر.(ما که این طور نشدیمJ ، امیداست به شما)